Het kosmologisch bewijs

Een beknopte geschiedenis van het bewijs:

Het kalam kosmologisch bewijs ontstond door het werk van christelijke filosofen als Joannes Philoponus van Alexandrië, om de doctrine van de eeuwigheid van het universum van Aristoteles te weerleggen. Toen de Islam over Egypte heen raasde, absorbeerde het die traditie en ontwikkelde gesofisticeerde varianten van het bewijs. Joden die gemeenschappelijk met de moslims leefden in middeleeuws Spanje, brachten die traditie terug naar het christelijke westen, waar het door St. Bonaventura werd gebruikt. Omdat christenen, joden en moslims, een gemeenschappelijk geloof in de schepping delen, wordt dit argument door hen gebruikt. [141]

Kalam is een islamitische term die toespraak, verhandeling of discussie betekent en verwijst naar een belangrijke islamitische traditie. De term wordt ook vaak gebruikt om de islamitische theologie in zijn geheel te beschrijven. 

De laatste decennia, onder meer door een toename aan empirisch bewijsmateriaal, is dit godsbewijs zeer populair geworden. Belangrijk is evenwel het onderscheid dat men moet maken tussen het kalam bewijs en het kosmologisch bewijs volgens de Aristoteliaans-Thomistische traditie.
“[T]erwijl populaire afbeeldingen van God hem als eerste oorzaak zien die de eerste domino miljarden jaren geleden omvergooide, en zelfs waar thomas van Aquino hem lijkt te omschrijven als ver gelegen eindpunt van een regressie van simultaan opererende oorzaken die op dit moment werken, is niets verder, dan dat, van de waarheid verwijderd. Gods relatie tot de wereld is in Aquino’s visie veel intiemer dan dat, inderdaad zo intiem als mogelijk. Op zijn minst, waar het over het louter bestaan der dingen gaat, is Hij en Hij alleen de directe oorzaak ervan op elk moment. Hij is zoals de moslims zeggen, ‘dichter dan het bloedvat in je nek.’”[142]

“Volgens het concept van God dat de klassieke theist aanhangt, is God niet een causale factor onder andere (factoren) in het universum, zelfs niet een bijzonder grote en machtige causale factor. Hij is niet de ‘Eerste’ oorzaak in de zin dat Hij gevolgd wordt in een tijdelijke reeks door een tweede oorzaak, een derde oorzaak, een vierde oorzaak, etc. Eerder gezien, is Hij de ‘Eerste’ of primaire in de zin dat Hij de fundamentele oorzaak is, de noodzakelijke voorwaarde van het überhaupt bestaan van causaliteit in het universum. Net zoals de auteur van een verhaal de ‘Eerste oorzaak’ is van het geen er gebeurd in het verhaal, niet in de zin van het genereren van effecten op de manier zoals de beschreven karakters en de processen in het verhaal dit doen, maar eerder in de zin van het zijn van de noodzakelijke voorwaarde opdat er überhaupt karakters en processen in het verhaal kunnen zijn.”[143]

Edward Feser
Er bestaan veel tegenwerpingen tegen beide bewijzen. Zonder uitzondering vallen de meeste tegenwerpingen in de categorie `belachelijk en pijnlijk beschamend´.

Het bewijs:

1.    Alles wat begint te bestaan heeft een oorzaak.

2.    Het universum begon te bestaan. 

3.    Daarom heeft het universum een oorzaak.

4.    De oorzaak van het universum is immaterieel, tijdloos, ruimteloos en ongelofelijk machtig. 

5.    God bestaat.

Het citaat:

"In het begin schiep God de hemel en de aarde."

Genesis 1:1
“We zijn tot de zeer solide conclusie gekomen dat het universum een oorsprong heeft; de oerknal. Vijftien miljard jaar geleden begon het universum met een onvoorstelbaar heldere energieflits uit een onmeetbaar klein punt. Dat betekent dat er daarvoor niets was. Ik kan me niet voorstellen hoe de natuur, in dit geval het universum, zichzelf kan hebben geschapen.”[144]

Francis Collins

Het kosmologisch bewijs kort uitgelegd: