Keukentafelargumenten

Hieronder volgt een korte behandeling van enkele keukentafelargumenten die (veelvuldig en soms gretig) door atheïsten en relativisten gebruikt worden. Ze zijn zwak, onsamenhangend en beargumenteren eigenlijk niets. Maar zoals zo vaak het geval is; de slechtste argumenten worden het meest gebruikt.

1.    'De Waarheid' bestaat gewoonweg niet!

“Een schrijver die zegt dat er geen waarheden zijn, of dat alle waarheid ‘slechts negatief’ is, vraagt ​​aan jou om hem niet te geloven. Doe het dus niet.”[107]

Roger Scruton
“Er is sprake van een bewering die zichzelf weerspreekt, wanneer deze uitspraak niet voldoet aan zijn eigen voorwaarden. Natuurlijk bevat de uitspraak… ‘Er bestaat niet zoiets als waarheid’ een waarheidsclaim en op grond hiervan ontkracht deze bewering zichzelf. Als iemand zou zeggen: ‘I can’t speak a word in Englisch’, zou je uiteraard tegenwerpen: ‘Wacht eens even, maar je sprak deze woorden toch uit in het Engels? Je bewering kan niet waar zijn, want je hebt hem zelf in het Engels weerlegd!’ Er wordt in onze postmoderne cultuur kwistig rondgestrooid met beweringen die zichzelf de nek omdraaien.”

Je kunt niets zeker weten!

“Hoe weet je nu zo zeker dat je niets zeker kunt weten?”[108]

Frank Turek

2.    Waarheid is gewoon een machtsmiddel om andere mensen mee te controleren.

“Waarheid is iets van deze wereld. Zij wordt slechts voortgebracht door verscheidene vormen van dwang en de daarbij horende regelmatige uitoefening van macht.”[109]

Michel Foucault
“Geïnspireerd door Foucault hebben velen gezegd dat alle waarheidsaanspraken machtspelletjes zijn. Als je beweert de waarheid te hebben, probeer je macht en controle over andere mensen te krijgen. Foucault was een leerling van Nietzsche. Tot hun voordeel moet gezegd worden dat ze deze analyse zowel op Links als op Rechts toepasten. Als je tegen Nietzsche zou zeggen ‘iedereen moet recht doen aan de armen’, zou hij je vragen of je dit nu zei omdat je werkelijk van de armen en van rechtvaardigheid hield of omdat je een revolutie wilde beginnen die jouzelf macht en controle ging verschaffen.

Maar het bezwaar dat alle waarheid een machtsspel is, valt ten prooi aan hetzelfde probleem als het bezwaar dat alle waarheid cultureel bepaald is. Als je alle waarheidsaanspraken wegverklaart als ‘in werkelijkheid iets anders’, kom je in een onhoudbare positie terecht. Als je zegt dat alle waarheidsaanspraken machtsspelletjes zijn, geldt dat ook voor je eigen bewering. Als je (net als Freud) zegt dat alle beweringen over God en religie niet meer zijn dan psychologische projecties om je schuld en onzekerheid te hanteren, geldt dat ook voor je eigen bewering…. Foucault probeerde anderen te overtuigen van de waarheid van zijn analyse, ook al ontkende hij het bestaan van de categorie waarheid. Het lijkt er dus op dat het onvermijdelijk is bepaalde waarheidsaanspraken te doen. Het is inconsequent om je tegen onderdrukking te verzetten als je tegelijk weigert toe te geven dat er zoiets als waarheid bestaat. Deze inconsequentie is wellicht de oorzaak van het verval van postmoderne ‘theorieën’ en ‘deconstructies’.”[110]

Tim Keller

3.    De wetten van de logica zijn westers en onderdrukkend.

“Iedereen die de wet van non-contradictie ontkent moet geslagen worden en verbrand worden, totdat hij toegeeft dat geslagen worden niet hetzelfde is als niet geslagen worden en verbrand worden niet hetzelfde is als niet verbrand worden.”[111]

Avicenna

4.    De atheïst moet geen bewijslast dragen, omdat atheïsme slechts de afwezigheid van geloof is.

“[Die nieuwe definitie van atheïsme] is niet alleen tegengesteld aan de traditionele betekenis van het woord, maar het is echt ook een hopeloze definitie. Volgens deze nieuwe definitie, is atheïsme niet langer meer een visie of overtuiging. Eerder is het een beschrijving van iemands psychologische staat, namelijk de staat van afwezigheid van geloof in God. Als dusdanig, is atheïsme noch juist of verkeerd, en zelfs baby’s blijken atheïsten te zijn. …. Volgens deze herdefiniëring blijkt onze kat Muff, waarvan ik zeker weet dat ze nog nooit heeft nagedacht over die vraag, ook een atheïst te zijn!”

“Je kunt je afvragen waarom atheïsten zo bezorgt zijn om hun positie te bagatelliseren. … [E]en misleidende spelletje wordt [hier] gespeeld door vele atheïsten. Als atheïsme wordt benaderd als een standpunt, namelijk het standpunt dat er geen God is, dan moeten atheïsten hun deel van de bewijslast dragen, die dit standpunt ondersteunt. Maar veel atheïsten geven openlijk toe dat ze een dergelijke bewijslast niet kunnen dragen. Dus proberen ze zich van hun epistemische verantwoordelijkheid te onttrekken door het atheïsme opnieuw te definiëren, zodat het niet langer een standpunt is, maar gewoon een psychische conditie, die als dusdanig niets beweert. Ze zijn eigenlijk agnosten, die zich met de mantel van het atheïsme willen smukken zonder de verantwoordelijkheden [voor dit standpunt] te dragen.”[112]

William Lane Craig
Hoe wanhopig dit misleidende spelletje gespeeld wordt door atheïsten, is duidelijk zichtbaar in een debat tussen William Lane Craig en John Shook.

5.    In God geloven is hetzelfde als geloven in een vliegende theepot die rond de zon cirkelt! (theepotisme)

"Als ik zou stellen dat er tussen de Aarde en Mars een porseleinen theepot in een elliptische baan rond de zon wentelt, zou niemand mijn bewering kunnen weerleggen, als ik tenminste zo behoedzaam ben om eraan toe te voegen dat de theepot te klein is om te worden ontwaard door zelfs de allerkrachtigste telescopen. Maar zou ik vervolgens zeggen dat, aangezien mijn bewering niet kan worden weerlegd, het een onduldbare aanmatiging is van de menselijke rede om eraan te twijfelen, dan zou men terecht denken dat ik nonsens uitkraamde."[113]

Bertrand Russel
William Lane Craig weerlegt dit keiharde `argument´.
"Een belangrijk probleem van het ‘argument’ van de vliegende theepot is dat het geen argument is. Het bewijst of beargumenteert namelijk niets; het ridiculiseert slechts."

"Het argument… suggereert dat we het bij ‘God’ en een ‘vliegende theepot’ over vergelijkbare zaken hebben. Maar dat is niet zo. … Wanneer twee mensen met elkaar discussiëren over het bestaan van God, hebben zij het niet over de vraag of God ergens in de wereld te vinden is, zoals een brievenbus of een vliegende theepot. Zij hebben een meningsverschil over de verklaring van het universum als geheel, inclusief henzelf. Wanneer er geen brievenbus om de hoek staat, hoeven wij onze wereldbeschouwing niet te veranderen. Alles blijft zoals het was. Maar wanneer er geen God is, verandert alles. God wordt namelijk genoemd als antwoord op de vraag waarom het universum bestaat … waarom de kosmos voor ons begrijpelijk is, waarom het universum geregeerd wordt door wetten, … en op nog vele andere vragen. Zelfs in de tijd dat veel mensen nog wel in elfjes en kabouters en eenhoorns geloofden, haalde niemand het in zijn hoofd om zulk geloof op één lijn te stellen met het geloof in God. En dit om de simpele reden dat nooit iemand heeft gedacht dat elfjes en kabouters het antwoord waren op deze vragen."[114]

Stefan Paas en Rik Peels
"[W]e hebben trouwens een hele boel bewijs tegen het theepotisme. Bijvoorbeeld, voor zover wij weten, is de enige manier om een theepot in een baan rond de zon te krijgen, het feit dat sommige landen met voldoende ontwikkelde lancering-mogelijkheden deze pot in een baan rond de zon geschoten zouden hebben. Geen enkel land met zulke mogelijkheden is zo lichtzinnig, haar middelen te verspillen, door te proberen een theepot in een baan rond de zon te sturen. Bovendien, als een land dat had gedaan, dan zou dit overal op het nieuws geweest zijn; we zouden er dus zeker van gehoord hebben. Dit is niet het geval. En ga zo maar door. Er is voldoende bewijs tegen theepotisme. Dus als volgens Bertrand Russell, theïsme hetzelfde is als theepotisme, dan moet de atheïst, om zijn overtuiging te rechtvaardigen, net als de a-theepotist, krachtig bewijs tegen theïsme hebben."[115]

Alvin Plantinga

6.    In God geloven is hetzelfde als in het Vliegende Spaghetti Monster geloven!

"We hebben bewijs dat een Vliegende Spaghetti Monster het universum heeft geschapen. Niemand van ons, natuurlijk, was ter plekke om het te zien, maar we hebben er geschreven overleveringen van. We hebben verschillende lijvige volumes waarin al zijn krachten uitgelegd worden. . . . Hij is natuurlijk onzichtbaar en kan met gemak door normale materie. . ."[116]

Bobby Henderson (zijn profeet)
"Zoals het tekeningetje laat zien, bestaat het monster uit twee grote gehaktballen, omringd door een massa van spaghetti met daarop twee oogballen. Het is duidelijk dat het Vliegende Spaghetti Monster verondersteld wordt een eindige, fysiek object te zijn, dat om een ​​of andere onverklaarbare reden, voor ons niet zintuigelijk waarneembaar is."

Waarom je als atheïst beter geen beroep doet op het Vliegend Spaghetti Monster…

"Het contingentiebewijs … bewijst het bestaan ​​van een metafysisch noodzakelijk on-veroorzaakte, tijdloze, ruimte-loze, immateriële en persoonlijke Schepper van het universum. Het Monster als verklaring voor alles is onverenigbaar met het principe van voldoende grond van alle dingen, dat dan op het Vliegende Spaghetti Monster zou slaan, want als fysiek object (zelfs als het onzichtbaar is voor onze zintuigen) kan dit wezen, niet metafysisch noodzakelijk zijn, noch tijdloos, noch ruimte-loos, noch immaterieel.

Het Kalam kosmologisch bewijs … geeft ons redenen om te geloven in het bestaan ​​van een persoonlijke Schepper van het heelal zonder begin, zonder oorzaak, tijdloos, ruimte-loos, onveranderlijk, immaterieel en enorm machtig. Ook hier kan een wezen met zulke attributen, niet in de verste verten iets zijn als het Vliegende Spaghetti Monster.

Het morele bewijs vult de kosmologische/ontwerp bewijzen aan, door ons iets te vertellen over de morele aard van de Schepper van het universum. Het geeft ons een persoonlijk, noodzakelijk bestaand wezen dat oneindig goed is, en wiens natuur, de standaard van het goede is, en wiens bevelen onze morele plichten uitmaken. Dit bewijs sluit iedere suggestie uit, dat het metafysisch ultieme een soort van boosaardig wezen als Satan zou zijn. Als zijnde een gemis van het goede, is het kwade parasitair met betrekking tot het goede en kan dus niet bestaan als het hoogste wezen.

Ten slotte geeft het ontologische bewijs ons een verklaring om te denken dat God, als het grootst denkbare wezen, metafysisch noodzakelijk en maximaal uitstekend is, dat wil zeggen, almachtig, alwetend, en algoed. Het arme Vliegende Spaghetti Monster moet, tot mijn spijt, achter gelaten worden in het stof.

De goeie les die uit het ‘Vliegende Spaghetti Monster’ geval geleerd kan worden, is dat het laat zien hoe weinig voeling onze populaire cultuur nog bezit met betrekking tot de grote traditie van de natuurlijke theologie. Men kan net zo goed een vreemde taal spreken. Dat mensen kunnen denken dat het geloof in God ook maar een beetje lijkt op het volledig ongegronde geloof in een fantasie monster, toont hoe volkomen onwetend deze mensen zijn, als het gaat over de werken van Anselmus, Thomas van Aquino, Leibniz, Paley, Sorley, en tal van anderen, in het verleden en in het heden. Zonder twijfel ligt een deel van de schuld bij even onwetende christenen die geen antwoord hebben als zij worden opgeroepen om een reden voor hun geloof/hoop te geven en die daarom dus de indruk wekken willekeurige en ongegronde overtuigingen aan te hangen. Maar het moet ook worden toegeschreven aan slecht onderwijs, intellectuele luiheid en een gebrek aan nieuwsgierigheid."[117]

William Lane Craig
Voor de klassieke theïst of thomist is de absurditeit van de tegenwerping manifest:

7.    Geloof in God is een waanidee, een troostrijke illusie voor mensen met een infantiele mentaliteit. Ofwel de freudiaanse/(neo)marxistische visie op het geloof in God.

“Als één persoon een waanidee heeft, noemen we dat waanzin. Als veel mensen een waanidee hebben, heet het Religie.”[118]

Richard Dawkins (die Robert Pirsig citeert)
“Religie is opium van het volk.”[119]

Karl Marx
“Gezien door de verwrongen blik van het Nieuwe Atheïsme is geloof een psychische afwijking, die alleen te vinden is in de hoofden van krankzinnige religieuzen of ‘geloofs-koppen,’ zoals Dawkins ze spottend noemt.

Het idee dat in God geloven waanzin is, begon natuurlijk niet pas bij Richard Dawkins. Voordat Paulus onder escorte per schip naar Rome reisde, om door Caesar verhoord te worden, verdedigde hij in Caesarea voor het laatst het evangelie toen hij gedagvaard was om voor de Romeinse gouverneur Porcius Festus en koning Herodes Agrippa te getuigen. Festus is bekend geworden door Paulus toespraak te onderbreken: ‘U slaat wartaal uit, Paulus! Het vele studeren drijft u tot waanzin!’ Als Paulus in de vroege jaren van het christendom al van waanzin werd beschuldigd, moet het ons misschien niet verbazen dat we daar nu weer een opleving van zien.

Voor de Nieuwe Atheïsten is God…een vervulde wens, een fictieve vaderfiguur geprojecteerd op de hemel van onze verbeelding en bedacht uit onze behoefte aan troost en veiligheid… In zijn bestseller God: A Brief History of the Greatest One, wijst Manfred Lütz erop dat de freudiaanse kijk op religie uitstekend werkt, mits God niet bestaat. Maar volgens dezelfde logica, vervolgt Lütz, als God wel bestaat laat hetzelfde freudiaanse argument zien dat het atheïsme de troostrijke illusie is, de vlucht voor de realiteit, een projectie van het verlangen om God nooit te hoeven ontmoeten en dan verantwoording te moeten afleggen voor je leven… De echte vraag is dan ook: bestaat God?”[120]

John C. Lennox
“Het ware opium voor het volk is het geloven in (het)niets na de dood, de gigantische troost van denken dat we niet berecht zullen worden voor ons verraad, onze hebzucht, lafheid of moordpartijen.”[121]

Czesław Miłosz

8.    Atheïsten geloven gewoon in één God minder!

“Als me wordt gevraagd of ik een atheïst ben, vind ik het altijd wel een grappige strategie, om degene die die vraag stelt erop te wijzen dat hij ook een ‘atheïst’ is als het gaat om Zeus, Apollo, Amon-Re, Mithras, Baäl, Thor, Wodan, het Gouden kalf en het Vliegende Spaghettimonster. Ik ga gewoon één God verder.”[122]

Richard Dawkins
“De suggestieve kracht van dit argument zit hem duidelijk aan het eind. Dawkins doet een appel op consequente dapperheid: neem nu ook die laatste stap! De stofzuigerverkoper doet een poging om de klant te manipuleren, in plaats van de superioriteit van zijn product te demonstreren: ‘u bent al zo ver gekomen. Neem nu ook die laatste, moedige stap!’ Het is net zoiets als zeggen: ‘U bent getrouwd met maar één vrouw in plaats van met een hele harem. Dus u bent al bijna vrijgezel, nog één stap.’ Dat is natuurlijk verkopersretoriek, maar mensen zijn daar nu eenmaal gevoelig voor.

Dit ‘argument’ van amper twee zinnen [kampt met] … forse problemen. Elk van deze problemen is op zichzelf voldoende om het argument te weerleggen.

Om te beginnen: Dawkins rommelt hier met definities. Een atheïst is iemand die het bestaan van God of goden ontkent. Wie in één God gelooft, is niet ‘bijna’ een atheïst (op één God na). Zo iemand is gewoon een gelovige, nader bepaald: een monotheïst. Net zoals een monogaam huwelijk en huwelijk is en niet een ‘bijna-scheiding’.

Een tweede probleem is dat dit ‘argument’ berust op een vals dilemma. Dawkins richt zich hier tot de monotheïst. Hij zegt: ‘Er zijn voor jou twee opties. Of je gelooft in geen enkele god, en dan ben je atheïst. Of je gelooft in alle goden, en dan ben je gelovig. Maar geloven in één God, dat is inconsequent.’ Dit is natuurlijk een valse stelling. Geen enkel mens kan in alle goden geloven, omdat veel van die goden elkaar conceptueel uitsluiten.

Het derde probleem is het godsbeeld van Dawkins. Hij lijkt te denken dat het woord ‘god’ staat voor een gestandaardiseerde eenheid, met overal en altijd dezelfde kenmerken en gebreken. Maar dat is onzin: godsconcepties zijn zeer verschillend, en veel goden kunnen elkaar niet vervangen.”[123]

Stefan Paas en Rik Peels
Het antwoord van Edward Feser en van de klassieke theist gaat eigenlijk veel dieper naar het hart van het probleem dan het antwoord van Paas en Peels, namelijk het vasthouden aan een volledig absurd Godsbeeld:
"Suppose I go along with the gag. Why do I dismiss all other gods?

Well, in part because there is ample reason to think they do not exist. But also – and far more importantly – because even if they did exist, they would all in various respects be less than ultimate and thus would not be truly divine and worthy of worship. So, for example, if the gods of Olympus existed, we would expect to find them living atop Mount Olympus, and they don’t. But even if they did exist – suppose they return to Olympus when no one is looking, or reside in some other dimension as in the Marvel Comics version of the Olympian gods – they would all in various respects manifest limitations and defects that show them to be mere creatures like us, even if more grand creatures than we are. Hence, as we know from mythology, they are all supposed to suffer myriad limitations on their power, and to be motivated by various petty concerns. They come into existence, just as we do...

In short, the gods of Olympus, or of any of the other pantheons for that matter, are all essentially finite, contingent beings like us, about as impressive as extraterrestrials – which might be very impressive indeed, of course, but still within the order of creation. In particular (and to be more philosophically precise) they would all be mixtures of actuality and potentiality and compounds of essence and existence, would all be governed by principles outside themselves, and would all be less than absolutely necessary in their existence and imperfect in their natures. And that means that, no less than we do, they would depend for their being on that which is Pure Actuality, that which is Being Itself (i.e. in which essence and existence are identical), that which exists in an absolutely necessary and independent way and in which all the diverse, derivative, and finite perfections manifest in the world of our experience exist in a united, underived, and infinite way. That is to say, they, no less than we, would depend for their being on the God of classical theism.

Of course, you might reject classical theism on other grounds, but to pretend that it is subject to the same sorts of objections that might be presented against the gods of Olympus is simply to miss the central point of 2500 years of philosophical reflection on the question of God’s existence and nature. For from at least Xenophanes onward, it has been understood by Western philosophers that the only divinity worthy of the name is that which is not “a being” among other beings or in any way less than metaphysically ultimate. Thus, the main problem with all so-called “gods” other than the God of classical theism is not that they don’t exist. It is rather that even if they did exist, they would not be the ultimate source of reality and thus would not be truly divine or worthy of worship."[124]

Edward Feser

9.    Wetenschappers zijn vaker atheïst!

“Als …  een loodgieter je huis [doorzoekt] en zegt: ‘Ik geloof niet dat er een watermeter in uw huis zit’, dan zijn we geneigd het met hem eens te zijn. Meer dan de gemiddelde Nederlander hebben loodgieters verstand van watermeters.

Als nu [diezelfde] loodgieter je huis [doorzoekt] en vervolgens beweert dat hij geen computervirus heeft gevonden, dan willen we best geloven dat hij het niet kon vinden. Maar het is geen goed argument om te denken dat je geen computervirus hebt. Wie in één ding uitblinkt, hoeft geen verstand te hebben van andere dingen. Loodgieters kunnen totaal hulpeloos zijn als het gaat om computers of bejaardenzorg. En goede wetenschappers zijn vaak uiterst onnozel in bijna alles buiten hun eigen vakgebied. Er is een waslijst te maken van racistische en seksistische uitspraken van gevierde wetenschappers. Wetenschappers kunnen domme politieke standpunten innemen, en zij kunnen hun gezin naar de bliksem helpen. Hun grote geleerdheid is hier blijkbaar geen obstakel. Wetenschappers kunnen ook buitengewoon immoreel zijn: velen van hen waren en zijn betrokken bij de ontwikkeling van gifgas, biologische wapens, martelwerktuigen en concentratiekampen. Zelfs in hun eigen werk zijn wetenschappers niet brandschoon: een toenemend aantal wordt betrapt op fraude. Er is, kortom, geen enkele reden om aan te nemen dat wetenschappers wijzer, moreler of spiritueler zijn dan andere mensen – ook het tegendeel niet, trouwens.

Biologen hebben verstand van biologie, filosofen van filosofie, bankdirecteuren van geld en economie, schrijvers van taal en literatuur. Waarom zouden (natuur)wetenschappers dan experts zijn als het over God gaat? Het feit dat wetenschappers gemiddeld genomen minder gelovig zijn dan andere mensen is dus op geen enkele manier een argument tegen het bestaan van God. Andere mensen hoeven zich op dit punt niets aan te trekken van wetenschappers, totdat gebleken is dat wetenschappers bijzondere expertise hebben in de kwestie van Gods bestaan. En vooralsnog wijst niets daarop.”[125]

Stefan Paas en Rik Peels
Studies tonen aan dat dokters in vergelijking met ander wetenschappers, zeer religieus zijn. Volgens een studie, bekostigd door de ‘Greenwall Foundation’ en de ‘Robert Wood Johnson Clinical Scholars Program’ geloven 76 procent van dokters in de VS in God en 59 procent in een leven na de dood. 90 procent van alle dokters in de VS woont af en toe een religieuze dienst bij.[126]
"We wisten niet dat artsen zo religieus waren[.] We vermoeden dat de mensen die een aanleg voor de wetenschap combineren met een interesse in religie en een affiniteit hebben voor de dienstensector, zich bijzonder aangetrokken voelen tot de geneeskunde. De verantwoordelijkheid om te zorgen voor hen die lijden en de beloningen die liggen in het helpen van mensen in nood resoneren doorheen de meeste religieuze tradities."[127]

Farr Curlin
Atheïsten zullen natuurlijk de eersten zijn om luid te roepen dat deze cijfers van weinig belang zijn om het bestaan van God aan te tonen, en ze hebben natuurlijk gelijk. Verwacht wordt, dat ze ook voor ander wetenschappers even consequent zijn, totdat gebleken is dat bepaalde wetenschappers bijzondere expertise hebben in de kwestie van Gods bestaan.

Zie ook `Fr. Barron on Atheism and Philosophy.´

10.    Als je in Jakarta geboren was, was je nu moslim geweest! (cultureel relativisme/ epistemologisch pluralisme)

"Wat dit argument zegt, is simpelweg dit: wij kunnen maar één leven leiden. En verder? Helemaal niets. Het zegt niets over de waarheid of onwaarheid van onze overtuigingen en ook niets over de vraag of wij een specifieke overtuiging moeten hebben of niet. Het zegt alleen iets over de aard van ons menselijk leven. Wij kunnen maar op één plaats geboren worden, en wij worden gevormd door onze aanleg, opvoeding en culturele omgeving. Dat betekent het om mens te zijn.

Wie dit argument toch overtuigend vindt als bezwaar tegen godsgeloof zegt dus eigenlijk: ‘Jij bent gelovig omdat je op plaats X en in tijd Y geboren bent. Maar ik heb mijn overtuiging, omdat ik geheel op eigen kracht en inzicht de waarheid heb ontdekt.’ Maar dat is niet meer dan een bewering; het is geen argument. Bovendien is het een onhoudbare bewering, want de wetten van het mens-zijn gelden voor iedereen. Als de atheïst in Jakarta was geboren, zou hij ook moslim zijn en als hij in Staphorst was opgegroeid was hij naar alle waarschijnlijkheid een christen geweest van het degelijke soort – geen atheïst dus. So what?"[128]

Stefan Paas en Rik Peels
“Pluralisme is op dit moment niet, en is vroeger nooit erg populair in de wereld geweest. Als de pluralist geboren was in Madagaskar, of in middeleeuws Frankrijk, dan zou hij waarschijnlijk niet pluralistisch geweest zijn. Volgt hieruit dat hij daarom geen pluralist mag zijn of dat zijn pluralistische overtuigingen voortgebracht worden door een onbetrouwbaar proces? Ik dacht het niet.”[129]

Alvin Plantinga

11.    Geloof in God is simpelweg een bijproduct van onze evolutie en kan dus niet waar zijn!

“Sommigen mensen concluderen ... dat God niet bestaat, maar gewoon het product is van voorspelbare biologische processen. Er is een groot probleem met deze stelling: het is een kolossale non sequitur. Het volgt gewoon niet uit het andere. De stelling dat mensen op een of andere manier religieus geprogrammeerd zouden zijn [door evolutie] wil niet zeggen dat God niet bestaat. Deze manier van redeneren wordt de genetische drogreden of genetic fallacy genoemd, het komt neer op het bewijzen of weerleggen van de waarheid van een stelling op grond van de herkomst van deze stelling. In dit geval, is de vraag naar het bestaan ​​van God een aparte vraag die niet mag verward worden met de vraag naar de bron van religieuze overtuigingen. We moeten goed onderscheid maken tussen de biologie van het geloof en de rationaliteit van het geloof.

Er valt meer over te zeggen. We kunnen het argument op zijn kop zetten: als God bestaat en ons heeft gemaakt opdat wij ons met hem zouden verbinden, dan zijn we eigenlijk goed aan het functioneren wanneer we ons richten op het geloof in God. We kunnen het er allen over eens zijn dat natuurlijke/fysische processen gedeeltelijk bijdragen tot een toewijding aan God. In dat geval zou dit fundamentele argument van Dawkins en Dennett eigenlijk het idee dat gelovigen eerlijk en ordelijk functioneren, ondersteunen.

Hier nog bovenop, kunnen we ons blijvend afvragen waarom mensen; goden en geesten in de eerste plaats zouden uitdenken. Waarom zouden mensen vrijwillig hun leven opofferen voor een ongrijpbare wereld? Misschien wel omdat de natuurlijke wereld niet de bron van coherentie/begrijpelijkheid, orde, moraal, betekenis en begeleiding voor het leven bevat. Mensen, hoewel belichaamd, zijn morele, spirituele wezens; ze zijn in staat om boven het fysische en biologische uit te stijgen en te reflecteren over hun toestand. Dit kan resulteren in de zoektocht naar God die de [natuurlijke] wereld-overstijgt. Pogingen van deze Nieuwe Atheïsten om theologie weg te redeneren als een nuttige fictie of erger, als een schadelijk waanidee, schieten tekort in het vertellen waarom de religieuze impuls in ons zo diep ingebed is. Als God bestaat, echter, hebben we een uitstekende reden waarom religieuze devotie zou moeten bestaan.”[130]

Paul Copan
C.S. Lewis gaat hier nog een stapje verder en beargumenteert dat dit verlangen naar eeuwig geluk, ons een goeie reden heeft om aan te nemen dat zoiets effectief bestaat:
“We blijven ons bewust van een verlangen waaraan geen natuurlijk geluk zal voldoen. Maar is er überhaupt een reden om te veronderstellen dat de werkelijkheid hiervoor geen voldoening biedt? 'Evenmin bewijst het hongergevoel dat we brood hebben.' Maar ik denk dat dan gesteld kan worden dat men het punt mist. Het lichamelijke hongergevoel van een mens, bewijst niet dat deze mens brood zal krijgen; hij kan omkomen van de honger op een vlot in de Atlantische Oceaan. Maar wat toch zeker vast staat is dat de honger van deze mens bewijst dat hij afstamt van een ras/soort waar het lichaam wordt hersteld door te eten en dat deze mens een wereld bewoont, waar eetbare stoffen bestaan. Op dezelfde manier, hoewel ik niet geloof (ik wou dat ik het kon) dat mijn verlangen naar het paradijs bewijst dat ik het zal genieten, denk ik toch dat het een vrij goede indicatie is dat er zoiets bestaat en dat sommige mensen het zullen genieten.”[131]

C.S. Lewis

12.    Als je nog gelooft in God ben je niet goed wijs in je hoofd!

“Ik vrolijk altijd enorm op als een aanval bijzonder pijnlijk is omdat ik denk, nou, als ze je persoonlijk aanvallen, hebben ze geen enkel … argument meer over.”[132]

Margaret Thatcher

13.    Etienne Vermeersch beweert dat God niet bestaat, hij zal het wel beter weten!

"Geloof mij niet, denk zelf na."[133]

Etienne Vermeersch

14.    De Inquisitie, ergo non est Deus!

Bild
Dit is het ultieme argument tegen het bestaan van God. Het kan gek genoeg nooit weerlegd worden. Zeggen dat het ene logischerwijze niet, nooit, en onmogelijk uit het andere volgt, veroorzaakt enkel geïrriteerde en onbegrijpende reacties. Daarna proberen duidelijk te maken dat de Inquisitie rechtshistorisch een vooruitgang betekende en dat de Spaanse Inquisitie en de Zwarte legende niet hetzelfde zijn is ganselijk onmogelijk. Waarom? De reden ligt voor de hand: De morele autoriteit van de kerk. Anti-Katholicisme is vandaag de dag het enig aanvaarde, respectabele vooroordeel, omdat de Katholieke Kerk de enige instelling is die zich niet overgegeven heeft aan het subjectivisme en relativisme en de overanderlijke Waarheid en moraal blijft verdedigen tegen de verwoede aanvallen van het liberalisme.

"Het liberalisme? Wat is daar nu mis mee?" vraagt u zich misschien af. Ongeveer alles, volgens Benjamin Wiker, die er een boek over schreef.
“Deze passie voor vernietiging voor al wat hoger is, is kenmerkend voor het liberalisme juist omdat het liberalisme vanaf het begin, zich zelf heeft gedefinieerd tegen het christendom, en zelfs tegen alle heidense natuurrecht-filosofie, die compatibel was met het christendom. Doordat God wordt erkend als Schepper en Verlosser, leert het christendom dat de prachtige orde der natuur waaronder de menselijke ziel met haar ambitie op het gebied van de deugt, al de menselijke edelmoedigheid en al de menselijke prestaties, wijzen naar boven. Al wat edel en nobel is, op het natuurlijke niveau (zelfs onder heidenen), is een aanwijzing voor bovennatuurlijke goedheid en waarheid. De natuur zelf is een soort van ladder, die ons toestaat om te klimmen naar de bovennatuurlijke waarheid, (hoewel de genade noodzakelijk is om onze klim te zuiveren en te dirigeren).

Als het liberalisme wil triomferen, moet elke kosmische ladder die naar God leidt weggestoten worden. Dit wegstoten van alle ladders, van elk begrip van hoger of beter, nobeler, wijzer, deugdelijker, heiliger, is kenmerkend voor het liberale egalitarisme. Dit extreme egalitarisme kan vele vormen aannemen: de politieke vernietiging van de adel, het afslachten van de priesters, de ontwijding van de altaren, het bespotten van de deugd, de vernedering van crucifixen, de vernietiging van kerken, eindeloos cynisme en scepticisme, de voorstelling van christenen als hypocrieten, en van de christelijke moraal als resultaat van verschillende neuroses, de wending in de kunst van het nobele en schone naar het lelijke en profane, de academische vernedering van de Bijbel door deconstructie, de reducering van al de grootste ideeën, naar de meest ordinaire verlangens voor seks en macht, de ommekeer van het natuurlijke naar het onnatuurlijke en zelfs naar het anti-natuurlijke op het seksuele gebied, de bevordering van het nihilisme als de grootste verwezenlijking van de menselijke filosofie.

Al deze ontwikkelingen, van de hartstochten van de Franse revolutie tot de hartstochten van onze hedendaagse intelligentsia, zijn het resultaat van de diepe antichristelijke wortels van het moderne liberalisme. De liberale impuls is niet alleen om het christendom zelf, te weerleggen, maar om alles te vernietigen wat ons er toe kan brengen. Al wat hoog is en hoger kan brengen moet naar om laag gebracht worden. Dat is de hartstocht die kenmerkend is voor het extreme democratische liberalisme. Deze radicale egalitaristische rebellie wordt natuurlijk uiteindelijk gevoerd tegen God[.]”[134]
Voor een historische analyse van de Inquisitie, lees `Inquisition´ en `The Spanisch Inquisition: A Historical Revision´. Wie onwillig is afstand te doen van het sprookje, gelieve deze LINK te klikken.
“Er was nooit, tenzij in polemiek en fictie, De Inquisitie, als enkelvoudig, almachtig schrikwekkend tribunaal, wiens agenten overal bezig waren religieuze waarheid, intellectuele vrijheid en politieke vrijheid tegen te werken, tot het dan werd omvergeworpen in de 19e eeuw. Dit is de Inquisitie uit de moderne folklore.”[135]

Edward Peters
“The Holy Office has a venerable reputation as a juggernaut of death, based as it happens largely on fiction. We have suggested ... that taking into account all the tribunals of Spain up to about 1520, it is unlikely that more than two thousand people were executed for heresy in that period by the Inquisition. Very few were executed in the next three centuries, and we can in all probability accept the estimate, made on the basis of available documentation that a maximum of three thousand persons may have suffered death during the entire history of the tribunal… The proportionately small number of executions is an effective argument against the legend of a bloodthirsty tribunal…

[I]t is clear that for most of its existence the Inquisition was far from being a monster of death either in intention or in capability. The figures … for punishments in Valencia suggest an execution rate of well under 2 percent of the accused, and in Galicia and the Canary Islands less than 1 percent. It has been estimated that in nineteen of the tribunals, over the period  1540-1700, about 1.8 percent of the condemned were executed (i.e., relaxed in person). If this is anywhere near the truth, it would seem that during the sixteenth and seventeenth centuries fewer than three people a year were executed by the Inquisition in the whole of the Spanish monarchy from Sicily to Peru, certainly a lower rate than in any provincial court of justice in Spain or anywhere else in Europe.”[The Spanish Inquisition, a historical Revision, p.253-254]

Henry Kamen
“De procedures van de inquisitie waren verassend rechtvaardig en zelfs mild. In tegenstelling tot andere rechtbanken in Europa op dat moment, komen ze ons voor als verlicht. Het inquisitieproces begon eerst met een oproep aan al de gelovigen om naar de kerk te komen, waar de inquisiteur, een ernstige vermaning preekte, de Edit de foi. Al de ketters werden verzocht om naar voren te komen en hun ketterijen te biechten. Deze periode was gekend als de ‘tijd van genade’, en deze duurde ongeveer 15 tot 30 dagen. Tijdens deze periode hadden ketters niets te vrezen, omdat hen belooft werd, opnieuw in communie te zijn met de gelovigen, nadat ze een gepaste penitentie na hun biecht hadden gedaan. Bernard Gui verklaarde dat deze 'tijd van genade', een zeer heilzame en waardevolle instelling was, en dat vele personen hierdoor opnieuw verzoening vonden met de kerk. 
Het principiële doel van het proces bestond er in om de ketter terug in de genade van God te trekken; alleen door volhardende koppigheid werd hij van de kerk afgesneden en overgeleverd aan de karige genade van de staat. De inquisitie was eerst en vooral een bekerend of een tot- inkeer-brengend instituut, geen strafrechtbank, tenzij dit duidelijk wordt herkend, schijnt de inquisitie voor ons een onbegrijpelijke en betekenisloos gevaarte. In theorie was het 'de zondaar' en niet 'de crimineel' die voor de inquisiteur stond. Als het verloren schaapje terugkeerde naar de kudde, kon de inquisiteur zich zelf gelukkig prijzen. Indien dit niet het geval was, stierf de ketter in open rebellie tegen God, en voor zover het over de inquisiteur gaat, was zijn missie een complete mislukking”[136]

Marian Horvat
“Als er een ranglijst van broodje-aapverhalen bestaat, die sceptici gebruiken om de Katholieke kerk in diskrediet te brengen, dan staat de Spaanse Inquisitie hoogstwaarschijnlijk helemaal van boven. Het is een makkelijk slachtoffer, omdat de meeste mensen denken dat ze er genoeg over weten…, en de spontane reacties die de beelden oproepen bij de meeste mensen, van de duizenden die gefolterd werden voor hun geloof, is gewoonlijk het enige wat je nodig hebt om je punt te maken: De Kerk is onbetrouwbaar in het beste geval, en door en door boosaardig in het slechtste geval.

Nochtans blijkt dat hetgeen de mensen denken te weten over de Inquisitie, eenvoudigweg niet waar is. De broodje-aapverhalen over de Spaanse Inquisitie gaan van reformatie-England tot het hedendaagse fundamentalisme, en zijn jammer genoeg zo wijd verspreid, dat zelfs vele Christenen ze geloven. Om het even zonder tierlantijntjes te zeggen: ja er zijn misbruiken begaan in de naam van de Kerk, sommigen begaan door leden van de Kerk. De broodje-aapverhalen gaan over het wezen en de omvang van de misbruiken, evenals de verantwoordelijken van die misbruiken. Hoewel het kwade aanwezig tijdens de verschillende fases van de Inquisitie echt bestaan heeft, en niet verdedigt kan worden, en door de Kerk wordt erkend, blijven er nog altijd vele historische onwaarheden en misverstanden bestaan, die hun wortel vinden in anti-Spaanse en antikatholieke propaganda.”[137]

Doug Beamont
“[T]he Inquisition was one of the fairest, most honest courts in Spain. Men preferred to have their cases brought before it wherever possible, or transferred to it from other tribunals.”[Pope Fiction, p.239]

Warren H. Carroll
“Geschiedenis voortgebracht door reformatie polemiek is geen geschiedenis, het is slechts een broodje-aapverhaal over het Katholicisme.”[138]

Robert P. Lockwood
“Atheïsten houden ervan om te praten over de Spaanse Inquisitie. Zorg ervoor, zonder verdacht te scheppen, dat het gesprek over de vervolging door fanatieke gelovigen in het algemeen gaat, en dan specifiek de vervolging door fanatieke marxisten. Omdat Atheïsten houden van wiskunde, laat ze het aantal mensen dat gedood werd door de Inquisitie over verschillende eeuwen heen (2000-6000), vergelijken, met het aantal dat gedood werd, door devote marxisten in een eeuw (100.000.000).”[139]

Benjamin Wiker
`Pedofiele schandalen in de Kerk dus God bestaat niet´ is een variant op dit `argument´ en is al even verkeerd (als argument) en op mythologie gebaseerd (bv: alle priesters zijn pedofielen, het celibaat is de oorzaak van de pedofilie), als het inquisitie argument. Let op, niemand ontkent dat er gruwelijk seksueel misbruik door priesters heeft plaatsgevonden. Wie echter dit leed gebruikt om zijn persoonlijke haatgevoelens jegens de Kerk te luchten en meent hiermee het bestaan van God te ontkrachten is onlogisch en ook laag bezig. 
Zie ook: ‘Celibacy Isn’t the Problem’, `Pedophiles and Priests: Anatomy of a Contemporary Crisis´ en
`Double Standard: Abuse Scandals and the Attack on the Catholic Church.´
“Mijn onderzoek naar ‘pedofiele’ gevallen in de laatste 20 jaar bevat geen enkel bewijs dat Katholieken of andere celibataire clerici meer verwikkeld zijn in misdragingen of misbruik dan clerici van gelijk welke andere denominatie, of dan leken. Hoe gedetermineerd nieuwsmedia ook mogen zijn om deze affaire als een crisis van het celibaat te zien, de aanklacht is volledig onbewezen… Mijn betrokkenheid bij de ‘pedofiele priester’-kwestie is niet om een slechte clerus te verdedigen, nog om het op te nemen voor een zondige Kerk (ik kan geen Katholieke apologeet genoemd worden omdat ik zelf niet Katholiek ben). Maar ik ben bezorgd dat gerechtvaardigde woede over enkele ontzettende gevallen verdraaid zou kunnen worden in een misplaatste aanval tegen onschuldige clerici. Het verhaal van het klerikale misgedrag is erg genoeg, dan dat het nog eens in een ongerechtvaardigde uitbraak van religieuze onverdraagzaamheid tegen de Kerk zou worden gekeerd.”[140]

Philip Jenkins