Apologetiek zonder innerlijk leven is dood.

“Nog nooit werd er zoveel gepredikt, geargumenteerd, of was er
zulk een golf van geleerde apologetiektraktaten als in onze dagen, en niettegenstaande dit gegeven, is het geloof, althans voor wat het grootste deel van de getrouwe gelovigen betreft,
nog nooit zo dood geweest. Degenen wier taak het is om te onderrichten lijken vaak in de akte van geloof, alleen maar een daad te zien van het intellect; maar feitelijk gezien speelt de wil hierin ook een grote rol. Ze vergeten dat het geloof een bovennatuurlijke gave is, en dat er een diepe kloof is tussen het alleen maar erkennen van de geloofwaardigheid [van het geloof] en het maken van een duidelijke akte van geloof. Deze kloof kan alleen overbrugd worden door God, samen met de wil van degene die wordt geïnstrueerd: maar het Goddelijke licht dat wordt gereflecteerd door de heiligheid van de instructeur is van immense hulp bij het vervullen van deze taak.”[48]

Jean-Baptiste Chautard

“Een bekeringsijver die niet zacht en menslievend is komt voort uit een naastenliefde, die niet echt is.”[47]

Franciscus van Sales